SON KÖY ENSTİTÜLÜ...
''Son sınıfta ayakkabılarımız "iskarpin"di. Lacivert kumaştan givsilerimiz, ölçülerimiz alınarak diktirilmişti. Saçlar serbestti. Bizim 48 kişiilik 5-B sınıfından 36' ımız doğrudan geçtik. 1-C sınıfından 5-B'ye 19 kişi gelmişiz. Belgelerimizi (diploma) alırken topluca and içtik (20 Haziran 1952).
1 Temmuzda göreve başlayacaktık. Milli Eğitim Bakanından hepimize "özel" birer mektup vardı. O zamana dek herkes kendi bölgesine ya da istediği yere atanırdı . Bizim atamalar Ankara'dan yapıldı ve yurdun her yanına dağıldık. Yalnızca Çankırılılar bölgelerine gitti. Sanırım bunda depremin etkisi oldu.
.
Okuldan ayrılışımızdan 38 yıl sonra, köy enstitülerinin kuruluşlarının 50. yılında (1990) bir arkadaşımla Gölköy'e gittim. Bir yetkili bizi gezdirdi. Okulda dört saat kadar kalarak, öğrencilik günlerimden izler aradım. Binbir emek verdiğimiz güzel parkımızın alt kıyısına (yola koşut olarak) yeni yönetim yapısı yapılmış. Parkın geri kalan bölümün de, akasyalar kesilip havuz doldurularak betonlanmış . Arabamızı bu betona parkedip, şöyle bir çevreyi süzdük. Büyük havuzun yerine, hiç de başarılı olmayan bir Atatürk anıtı oturtulmuş.
Parkın yukarı kısmındaki 6 No'lu yapının kimi camları kırık. Bu yapı yıktırılmayı bekliyormuş . Nedeni; 5 ve 6 No'lu yapıların üst yanına yenilerinin yapılmış olmasıymış .
Yönetim yapısına giriyoruz. Yönetimden gerekli bilgileri alıp, sunulan çaylarımızı da içince, giriş duvarları resimlerle süslenmiş sinema yapısına varıyoruz. Burası Hamdi Akçaoğlu'nun çabasıyla arkalara toprak dökülerek basamak basamak yükseltilmiş . İç duvarlarda kimi sözcükleri kazınmış "büyük" sözler var.
Bizim getirdiğimiz su yetmiyormuş Eski kuyudan da motorla su basılıyormuş. Revirin üst yanındaki tepeye bir su deposu daha yapılmış . Başladığımz Yurt Parkın yerini arıyorum dönüşte...
Aşağıya, 1 No'lu yapıya dek iniyoruz. 1 No yıkılmamış, direniyor ama 2 No'dan aşağıda pek yaşam izi yok. Eski yemekhane yıkılmış . Orta yol kaldırılmış . Kıyıdaki öğretmen evleri duruyor.
Üzüntüyle ayrılıyorum enstitüden...''
1 Temmuzda göreve başlayacaktık. Milli Eğitim Bakanından hepimize "özel" birer mektup vardı. O zamana dek herkes kendi bölgesine ya da istediği yere atanırdı . Bizim atamalar Ankara'dan yapıldı ve yurdun her yanına dağıldık. Yalnızca Çankırılılar bölgelerine gitti. Sanırım bunda depremin etkisi oldu.
.
Okuldan ayrılışımızdan 38 yıl sonra, köy enstitülerinin kuruluşlarının 50. yılında (1990) bir arkadaşımla Gölköy'e gittim. Bir yetkili bizi gezdirdi. Okulda dört saat kadar kalarak, öğrencilik günlerimden izler aradım. Binbir emek verdiğimiz güzel parkımızın alt kıyısına (yola koşut olarak) yeni yönetim yapısı yapılmış. Parkın geri kalan bölümün de, akasyalar kesilip havuz doldurularak betonlanmış . Arabamızı bu betona parkedip, şöyle bir çevreyi süzdük. Büyük havuzun yerine, hiç de başarılı olmayan bir Atatürk anıtı oturtulmuş.
Parkın yukarı kısmındaki 6 No'lu yapının kimi camları kırık. Bu yapı yıktırılmayı bekliyormuş . Nedeni; 5 ve 6 No'lu yapıların üst yanına yenilerinin yapılmış olmasıymış .
Yönetim yapısına giriyoruz. Yönetimden gerekli bilgileri alıp, sunulan çaylarımızı da içince, giriş duvarları resimlerle süslenmiş sinema yapısına varıyoruz. Burası Hamdi Akçaoğlu'nun çabasıyla arkalara toprak dökülerek basamak basamak yükseltilmiş . İç duvarlarda kimi sözcükleri kazınmış "büyük" sözler var.
Bizim getirdiğimiz su yetmiyormuş Eski kuyudan da motorla su basılıyormuş. Revirin üst yanındaki tepeye bir su deposu daha yapılmış . Başladığımz Yurt Parkın yerini arıyorum dönüşte...
Aşağıya, 1 No'lu yapıya dek iniyoruz. 1 No yıkılmamış, direniyor ama 2 No'dan aşağıda pek yaşam izi yok. Eski yemekhane yıkılmış . Orta yol kaldırılmış . Kıyıdaki öğretmen evleri duruyor.
Üzüntüyle ayrılıyorum enstitüden...''
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder