Hasanoğlan köy muhtarının bir anısı

''Yıl 1941 Nisan ortaları bir çocuk, arkasında köyün bekçisi Seyit bağırarak geliyorlar;
''Muhtar Emmi! Muhtar Emmi! Bir kamyon dolusu bebe geldi köye, gel hele bak.'' Hasanoğlan köyünün muhtarı Ahmet Çakır Pencereden bakıyor, bir değil birkaç kamyon dolusu bebe var etrafta, inip öğreniyor kimmiş bunlar. Kepirtepe'nin bebeleri niye gelmişler?

Kepirtepe Köy Enstitüsünden mezun olan kızlı erkekli öğrenciler Hasanoğlan Köyünde.
Bu bebeler fabrika yapacaklarmış Baksanıza kazmaları kürekleri var, malzemeleri var, görenler gülmemek için kendini zor tutuyor.
Öğrenciler aç... Muhtar akıllı. Açıkgöz. Bazlama toplatıyor köyden; ''bebeler bizim konuğumuzdur'' diyor.
Muhtar, bir kısmını camide bir kısmını da çadırlarda yatırıyor, sabah oluyor.
Bütün köylü işini gücünü bırakmış soruyor:
''Bu bebeler niye geldi Allah'ını seversen?''
.
Ertesi gün Kepirtepe nin bebeleri kolları paçaları sıvadılar ve Hasanoğlan köy Enstitüsü'nün ilk temellerini attılar. Buna da en çok içerleyen köydeki yaşlı başlı İnşaat ustaları oldu. Ustalar; ''O bebelerin baklavası yenmez, göreceksiniz yaptıkları nasıl yıkılacak'' deyip duruyorlardı.
Muhtar Çakır o günleri şöyle anlatır, ''Ne yalan söyleyeyim bebelerde pek bir küçük geldi. KepirTepe'nin bebeleri mi böyle küçük olur, yoksam küçüklerimi denk geldi bize, bilemiyorum!''
O küçüçük bebeler çok güzel işleri çok zor koşullar altında yaptılar.
.
(Hasanoğlan köy muhtarının bir anısı)
Bir Rüyanın Sonu